بررسی اثر تأخیر در آبیاری پس از سبز شدن محصول در زراعت چغندر قند

تأخیر در آبیاری پس از سبز شدن بذر یکی از روش‎های مدیریت زراعت چغندرقند در مناطق نیمه خشک مثل ایران به شمار می‎رود. این روش به علت هم زمانی نیاز شدید غلات و چغندرقند به آب اعمال می شود . جهت بررسی اثرات تأخیر در آبیاری در اوایل دورة رشد بر صفات کمی و کیفی چغندرقند مطالعه‎ای در سالهای 1376و 1377 در مزرعه تحقیقاتی کبوترآباد اصفهان در خاکی با بافت رسی سیلتی انجام گردید. در این تحقیق شش تیمار مدیریت  آبیاری پس از سبز شدن بذر به صورت آبیاری پس از 100 میلیمتر(شاهد)، 200میلیمتر، 300میلیمتر، 400میلیمتر، 500 میلیمتر و 600 میلیمتر تبخیر از تشتک کلاس a مورد مطالعه قرار گرفت و پس از آن تا پایان فصل رشد آبیاری به طور یکنواخت برای تمام تیمارها اعمال شد. در این تحقیق از طرح بلوک‎های کامل تصادفی با چهار تکرار استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده، در سال 1376 تأخیر در آبیاری بر عملکرد ریشه تأثیر معنی‎داری باقی گذاشت و عملکرد ریشه با تأخیر در آبیاری کاهش یافت. همچنین درصد قند و مقدار سدیم ریشه با تأخیر در آبیاری افزایش یافت. در سال 1377 با تأخیر در آبیاری عملکرد ریشه و قند به صورت معنی داری کاهش یافت. درصد قند در تیمارهای 400 و 500 میلیمتر به صورت معنی داری از سایر تیمارها بالاتر بود. در مجموع تنها در تیمار 600 میلیمتر خسارت ناشی از تأخیر در آبیاری بر عملکرد قند جبران نشد. بنابراین با توجه به نتایج به دست آمده از این تحقیق مبنی بر صرفه جویی آب به میزان 22 درصد و عدم کاهش عملکرد قند در تیمارهایی که با تأخیر آبیاری شده اند لازم است تحقیقات تکمیلی در این خصوص انجام شده و در نهایت توصیه های کاربردی ارائه گردد.